نمايش فقر بچه‌ها؟ به چه قيمتي؟

ماجرا چه بود؟ يك عكاس به كوره هاي اطراف تهران رفت و از كودكان با لباس و آرايش “پرنسس” عكس گرفت و فكر كرد “همه بچه ها دوست دارند شاهزاده خانم باشند”. عكس هاي اين كودكان بايد امروز بر روي ديوار گالري وجود داشته باشد ، اما اين رويداد در حال حاضر ساخته شده است.

هر كسي كه تا به حال به اجاق گاز رفته باشد مي داند كه بچه هاي درون اجاق گاز آرزوي فراتر از “شاهزاده خانم” بودن را دارند. در حقيقت “پرنسس” بودن يك ذهنيت بسيار رايج در ذهن والدين است ، زيرا آنها مهماني هاي خارجي را براي كودكان و لباس هايي شبيه لباس هاي پرنسس كارتوني “ديني” مي خرند ، در غير اين صورت كودكان آشپزخانه قطعاً كودك هستند. روياهاي ديگران را مي دانيد؟ اگر تا به حال در اجاق گاز بوده ايد ، مي توانيد تصور كنيد كه در مورد چه چيزي صحبت مي كنيم. به گفته نويسنده اين خطوط ، زندگي در آتشفشان زندگي يك خانواده نسبتاً بزرگ است ، غالباً سه يا چهار نسل در يك اتاق كوچك بدون آب و برق با هم زندگي مي كنند و از بلوك هاي بتوني ساخته شده اند تا از ورود باد و باران جلوگيري كنند ، سقف بايد با مشمع كف اتاق ضخيم پوشانده شود و كولرهاي آبي كوچك را نمي توان روي سقف قرار داد ، بنابراين بايد در جلوي خانه قرار بگيرند.

خاكي كه كوره روي آن ساخته شده خاك رس قرمز است ، بسيار نرم است ، حتي با حركت آرام بلند مي شود و تنفس را دشوار مي كند و در اين شرايط است كه افراد مسن و جوان ، به ويژه كودكان ، روزانه هشت آجر مي خورند تا 10 ساعت آجر جابجا كنيد ، آجر ذخيره كنيد ، آجر مطبوعاتي و هيچ چيز اگرچه آنها سخت كار كردند ، اما به جيب پدرش رفت. بيشتر كودكان اجاق گاز ، به ويژه مهاجران و فاقد مدارك ، نه تنها به دليل فاصله “محل كار” خود با مدارس ، بلكه به دليل خانواده پسند بودن كار آنها قادر به تحصيل نيستند. مدارس موقت براي رفع تبعيض عليه اين كودكان ايجاد شده است ، اما مطمئناً امكاناتي براي همه اين كودكان وجود ندارد.

در مدت زمان كوتاهي بين ترك خوردن لغزش پلاستيكي و كار ، كودكان با لباسهاي كثيف و روغني گاهي اوقات يكديگر را دنبال مي كنند و به سرعت با غذا و ايمني به سر زنگ زده قديمي خود باز مي گردند تا از كار آنها جلوگيري كند.

در پوستر نمايشگاه ، تنها تصويري كه تاكنون منتشر شده است ، پسري را مي بينيم كه دستانش را به لباس بسته و يك تاج نقره اي پلاستيكي دارد. س isال اين است كه “پرنسس هاي كوچك” كه توسط عكاس نمايشگاه انتخاب شده است در كدام بازي ها بر روي پوستر و ديوار گالري مي نشيند و نتيجه بازي چيست؟ فرض كنيد عكاس با حسن نيت و هيچ راهي ديگر براي مقابله با فقر و سختي اين كودكان ، سعي نكرد با بيرون آوردن آنها از اجاق گاز آشپزخانه آنها را نشان دهد. ده ها ميليون كودك متولد شده براي رفتن به استوديوها تفاوتي ندارند … اما عكاس نمايشگاه به درخواست مرد جوان و طراحان نمايش “بدون رويا” داستان و مرزهاي “رضا” را تعريف كرد؟ و آيا او در ابتداي جواني تحت فشار زندگي و ارث بود؟ كار دوران كودكي و استفاده از سلاح در يك برنامه تلويزيوني بسيار خود شكن است ، يادتان نيست؟

سالهاست كه مدافعان حقوق كودك هشدار داده اند كه حتي والدين بايد هنگام عكاسي و انتشار عكس هاي كودكان خود بسيار محتاط باشند ، زيرا كپي كردن و انتشار بسياري از اين تصاوير نقض حقوق كودكان است. ما مي دانيم كه هيچ چيز در دنياي اينترنت پاك نمي شود و ممكن است نوجوانان و نوجوانان نتوانند مطابق آنچه والدينشان در وب قرار داده اند ، عمل كنند. اين امر نه تنها براي چنين نمايشگاه هايي بلكه براي توزيع هر تصوير كودك ، به ويژه براي كودكاني كه در هرجاي ديگر از جمله رسانه ها كار مي كنند ، بايد لحاظ شود و بايد در نظر داشت كه كودكان در سنين پايين ممكن است چنين خواسته اي نداشته باشند. با سابقه كار كودكان روبرو شويد و يك هويت اثبات شده را ببينيد كه نمي توان از آن گريخت

با چنين اطلاعاتي ، چه كسي به اجاق آشپزخانه مي رود تا اين كودكان را به ميدان ببرد ، بچه ها را از مزرعه خارج كند ، عكس بگيرد و به آنها لباس و آرايش بدهد و سپس اين تصاوير را بر روي ديوارهاي نمايشگاه و پوسترها نمايش دهد؟ آيا بچه هاي آشپزخانه آماده اند آنچه را كه دوست دارند شاهزاده خانم باشند نصب و بنويسند؟ چه چيزي در فروش است؟ 15 عكس از 15 بچه ناز كه پولشان براي انجام كاري براي بچه ها و خانواده هايشان خرج مي شود؟ افرادي كه عميقا به شبكه هاي اجتماعي اهميت مي دهند بدون خريد تصاوير خود نمي توانند به كودكان كمك كنند. منظور از اين قاب ها بر روي ديوارهاي خانه ها و دفاتر كار كه صاحبان آنها توانايي خريد “هنر اصلي” را دارند؟ آيا خريدار اهميت مي دهد؟ يا آيا او بايد خوش شانس تر باشد كه روزانه “قربانيان وجود دارد” يادآوري شود؟

گاهي اوقات محدود بودن زيست شناسي در حلقه آشنايان و دوستان ، بررسي تأثيرات اجتماعي يك واقعه را براي ما غيرممكن مي كند. براي اينكه شخص پشت “رضا” پشت آن برنامه تلويزيوني بگويد “هيچ رويايي نيست” ، اين “پسر” تحت فشار “رضا” تحت عنوان “روياي بي رويا” غرق خواهد شد. او خودكشي مي كند. براي آنها و امثال آنها ، رسانه ها و هنرمندان از اين كودكان عكس مي گيرند ، فقط به جامعه يادآوري مي كنند كه فقر كافي وجود دارد ، مردم اشك مي ريزند. اسپانسرها مي پردازند ، بچه هاي زيباي اين تصاوير احتمالاً فروخته شده اند و همه احساس مي كنند كه “مسئوليت اجتماعي” خود را در قبال اين آسيب ها و اين كودكان انجام داده اند ، اما در دنياي واقعي ، روي زمين ، علاوه بر همه حملات ، ديگران و مشكلات عبور مي كند و توسط دوربين مورد حمله قرار مي گيرد و حريم خصوصي آنها نقض مي شود. محل هاي زباله ، كارگاه هاي مشابه ، همان اجاق هاي آشپزخانه ترميم مي شوند و به زندگي قبلي خود باز مي گردند. اين تجربه توريستي بخشي از مشكل كلي جهل در جامعه ما و بار مضاعف مردم است.

انتهاي پيام